Η ιδέα ότι «αξίζεις» ένα γλυκό επειδή είχες μια δύσκολη μέρα ή ότι πρέπει να «κερδίσεις» το φαγητό σου με σκληρή προπόνηση, μοιάζει ίσως αθώα — αλλά στην πραγματικότητα καλλιεργεί μια διαταραγμένη σχέση με τη διατροφή σου και μια εξουθενωτική σχέση με το σώμα σου.
Τέτοιες σκέψεις μας απομακρύνουν από τα φυσιολογικά σήματα πείνας και κορεσμού και μας δυσκολεύουν να εμπιστευτούμε το σώμα μας.
Ας το ξεκαθαρίσουμε επιστημονικά και απλά:
Το σώμα μας χρειάζεται καθημερινά τροφή για να λειτουργεί — ανεξάρτητα από το πόσο κουραστήκαμε, πόσο τρέξαμε ή πόσο «παραγωγικοί» νιώσαμε.
Οι θερμίδες είναι ενέργεια, όχι ανταμοιβή.
Η τροφή δεν είναι μέσο επιβράβευσης ούτε τιμωρίας.
Και τα τρόφιμα δεν έχουν ηθική αξία. Δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά», μόνο διαφορετικοί ρόλοι στη διατροφή μας.
Το ίδιο ισχύει και για την άσκηση:
Δεν είναι ένα «εργαλείο καύσης» για να δικαιολογεί τι θα φας.
Η άσκηση είναι ένας τρόπος να δυναμώσεις, να βελτιώσεις τη διάθεσή σου, να μειώσεις το στρες και να βελτιώσεις τη συνολική σου υγεία — όχι μηχανισμός εξιλέωσης.
Το κάθε γεύμα είναι
καύσιμο, γιατί τροφοδοτεί κάθε λειτουργία του οργανισμού σου, από την αναπνοή μέχρι τη συγκέντρωση και τη διάθεση
απόλαυση, γιατί η νοστιμιά έχει μεγάλη αξία
σύνδεση, γιατί πολλές από τις σημαντικότερες στιγμές μας συμβαίνουν γύρω από ένα τραπέζι
πολιτισμός και παράδοση, γιατί το φαγητό είναι μια γλώσσα με την οποία επικοινωνούμε, μαθαίνουμε, μοιραζόμαστε
Όσο απομακρυνόμαστε από την ιδέα του φαγητού ως «τρόπαιο», τόσο χτίζουμε μια σχέση με το σώμα μας που βασίζεται στην εμπιστοσύνη, την αποδοχή, την αγάπη και όχι στην ενοχή.