Αβοκάντο: το φρούτο που λάτρεψαν οι millennials, πλούσια γεύση, συνυφασμένη με την κουλτούρα του brunch και συνώνυμο της υγιεινής διατροφής. Αφορμή για να αναθεωρήσω τη σχέση μου με το φρούτο στάθηκε το η σειρά- documentary “Rotten” του Netflix.
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς πραγματεύεται τις επιπτώσεις της παγκόσμιας αυξημένης ζήτησης αβοκάντο τόσο στη ζωή των καλλιεργητών του αλλά και στο περιβάλλον. Κύριοι τόποι της παγκόσμιας παραγωγής του είναι η κεντρική και νότιος Αμερική, ενώ τις πιο καταστροφικές επιπτώσεις τις βλέπουμε στη Χιλή όπου ποτάμια έχουν αποξηραθεί και όλο το νερό διοχετεύεται στους μεγάλους παραγωγούς, στερώντας το από τη γη των μικρότερων παραγωγών καταστρέφοντάς τους οικονομικά.
Το πιο εντυπωσιακό fact για το δημοφιλές φρούτο είναι πως χρειάζονται 320 λίτρα νερού για να παραχθεί ένα αβοκάντο (την ίδια στιγμή μία ντομάτα χρειάζεται περίπου 5 λίτρα). Το 2017 οι εισαγωγές αβοκάντο στο Ηνωμένο Βασίλειο αντιστοιχούσαν σε σπατάλη νερού που θα γέμιζε 10.000 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων! Αυτό σημαίνει ότι μιλάμε για ένα τρόφιμα με τεράστιο περιβαλλοντικό αποτύπωμα, στο οποίο προστίθεται και το γεγονός ότι ταξιδεύει όλο τον κόσμο αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.
Για αυτούς του λόγους, πολλοί είναι ήδη οι chefs που το αποκλείουν ως συστατικό στις κουζίνες τους, ψάχνουν εναλλακτικές για να παρασκευάσουν αγαπημένες συνταγές όπως το guacamole ή το avocado toast. Πουρές αρακά, κολοκυθάκια με κολοκυθόσπορος ή φάβα με πράσινη πιπεριά chili και lime είναι μόνο κάποιες από τις ιδέες.
Στη χώρα μας, οι κλιματολογικές συνθήκες και τα εδάφη της Κρήτης επέτρεψαν στο φρούτο από το Μεξικό να ευδοκιμήσει και τα «βουτυρόδεντρα» άρχισαν να καλλιεργούνται σε μεγάλες εκτάσεις από τη δεκαετία του 70.
Το παράδειγμα του αβοκάντο θα πρέπει μας κινητοποιήσει ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε πίσω από το πιάτο και τα θρεπτικά συστατικά, τη διαδικασία καλλιέργειας, μεταφοράς και παρασκευής των πρώτων υλών. Η περιβαλλοντική κρίση προσθέτει άλλον έναν συντελεστή και ένα τρόφιμο δεν αρκεί να είναι υγιεινό, πρέπει να είναι και ηθικός ο τρόπος παραγωγής του για το φυσικό περιβάλλον, τα ζώα αλλά και τον κάθε άνθρωπο στην αλυσίδα παραγωγής. Στοχεύουμε, στην κατανάλωση τροφίμων και προϊόντων που παράγονται όσο το δυνατόν πιο κοντά στον τόπο μας, στηρίζοντας ταυτόχρονα την τοπική οικονομία. Την ίδια στιγμή, τα τρόφιμα αυτά είναι κατά κανόνα πιο φρέσκα, αγνά, ποιοτικά και νόστιμα.